The Watcher: "The Walking Dead" S05 E02 "Strangers"

  Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα αργά επεισόδια από τα πολύ έντονα στο "The Walking Dead", αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι τα αργά επεισόδια έχουν κάτι το μαγευτικό. Το δεύτερο επεισόδιο της σεζόν φλέρταρε με το να γίνει κουραστικό κάποιες στιγμές αλλά αμέσως κατάφερνε να αλλάξει τον ίδιο του τον ρυθμό. Κατάφερε να γίνει ένα πολύ ικανοποιητικό επεισόδιο σε όλα τα επίπεδα και να μας κάνει να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό όταν έφτασε στο τέλος του. Αλλά το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι το "Strangers" ήταν ένα σταυροδρόμι, η ομάδα έπρεπε να επιλέξει κυριολεκτικά και μεταφορικά ποιόν δρόμο να ακολουθήσει.

  Το επεισόδιο ήταν πολύ επιτυχημένο γιατί πέρασε τα πρώτα σαράντα περίπου λεπτά κάνοντας δυο πολύ σημαντικά πράγματα: βάζοντας αρχικά τα θεμέλια για το τι θα ακολουθήσει με το ταξίδι που έχουν μπροστά τους και με το να βάζει τα πράγματα στη θέση τους ανάμεσα στους εναπομείναντες της ομάδας. Ας βάλουμε τον Gabriel στην άκρη για λίγο, τα δύο τρίτα του επεισοδίου μας έδειξαν πως νιώθει η ομάδα και κάθε ένα από τα μέλη της ξεχωριστά. Κατάφερε να κλείσει όλες τις "ανοιχτές πληγές" και να λύσει όλα τα "θέματα" που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόβλημα στη συνέχεια αν δεν λύνονταν στην αρχή της σεζόν. Μπορεί να φάνηκε σαν να έγιναν όλα πολύ γρήγορα αλλά αυτό που μόλις είχαν περάσει και το πως ένιωθαν μετά από αυτό έκανε τα πράγματα να μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην οικογένεια που έχουν δημιουργήσει.

  Η ιστορία που χρειαζόταν πιο πολύ μια ολοκλήρωση ήταν αυτή της Carol και ήταν ο Tyreese που άνοιξε τη συζήτηση. Η σκηνή που είχαν οι δυο τους στο ποτάμι έδειξε ότι όλα μπορούν να "συγχωρεθούν" και να "ξεχαστούν", χωρίς όμως να ξέρουμε τι είναι πιο σημαντικό για τον καθένα. Και οι δυο έχουν κάνει πράγματα που θέλουν να ξεχάσουν και κανένας από τους δυο δεν νιώθει έτοιμος να συγχωρεθεί. Το δεύτερο είναι και το μεγαλύτερο εμπόδιο της Carol, όχι η συγχώρεση των άλλων, αλλά το ότι δεν ξέρει ποια είναι η θέση της στην ομάδα. Πρώτα συνάντησε τον Tyreese, μετά τον Daryl και τέλος τον Rick και όλοι της είπαν αυτά που χρειαζόταν να ακούσει, αλλά παραμένει αναποφάσιστη. Ο χαρακτήρας της έχει πάρει ακόμα μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή και μου αρέσει πολύ που πάντα σκέφτεται τις πράξεις τις και τον αντίκτυπο που έχουν στους άλλους ακόμα και όταν αυτοί νιώθουν ότι όλα είναι καλά. Η Carol γίνεται- είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια της σειράς και απομακρύνεται με κάθε επεισόδιο ακόμα περισσότερο από αυτό που ήταν στην αρχή της σειράς. Η ηθοποιός (Melissa McBride) αλλά και οι νέοι σεναριογράφοι κόβουν και ράβουν σε ότι έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της.

  Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι το τι θα γίνει από εδώ και πέρα, τι θα κάνουν τελικά. Το να ακολουθήσουν τον Abraham και το Eugene στην Washinghton για να δουν αν όντως υπάρχει η θεραπεία είναι πολύ δελεαστικό. Θα κάνουν αυτό το βήμα προς το άγνωστο όμως, ή θα συνεχίσουν να ζουν και να αγωνίζονται κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα; Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο ενθουσιασμός και η θετική σκέψη του Bob είναι αυτά που τελικά πείθουν τον Rick να κάνει το επόμενο βήμα και να αποφασίσει να πάνε στην Washinghton.
  Είναι ο "δρόμος" λοιπόν που γίνεται το κεντρικό κομμάτι του επεισοδίου, για το αν θα αφήσουν την ελπίδα να φωλιάσει στην καρδιά τους ή τον φόβο. Το περίεργο είναι ότι ο φόβος είναι πιο έκδηλος στο πρόσωπο ενός ανθρώπου της πίστης, ενός ανθρώπου που η παρουσία του εμπνέει τα πάντα εκτός από ελπίδα. Ο Gabriel φοβάται και την σκιά του και ότι έχει να κάνει με αυτόν είναι πολύ ύποπτο, η εκκλησία του, οι επιγραφές στον τοίχο της αλλά και η γενικότερη ατμόσφαιρα όταν βρίσκονται εκεί θα έπρεπε να τους κάνει να τρέξουν μακριά.      Όσο έχει να κάνει τώρα με την ελπίδα, είδαμε πως βρήκε το δρόμο της μέσα στη συμβολική συζήτηση πατέρα και γιου για το φόβο, την εμπιστοσύνη και την ελπίδα. Την ελπίδα που προσφέρει η Washinghton απέναντι στο φόβο της αλλαγής. Η ελπίδα για ζωή ενάντια στο φόβο του θανάτου. Η ελπίδα του να πιστέψουν σε νέους ανθρώπους ενάντια στο φόβο που τους έφερε η εμπιστοσύνη που είχαν δείξει σε άλλους παλιότερα. Ο Rick παρ' όλο που προειδοποίησε έντονα τον Gabriel μας δείχνει ότι αποφασίζει να πιστέψει ξανά.
  Είναι μια υπέροχη στιγμή όταν παίρνουν τελικά την απόφαση τελικά αλλά όπως ήδη ξέρουμε τίποτα δεν είναι τόσο απλό σε αυτόν τον κόσμο. Στις σκιές παραμονεύει ο κίνδυνος, είναι τόσο κοντά τους. Για τον Gareth και την παρέα του ανοίγει ένα καινούριο κεφάλαιο. Δεν μπορούν πια να αξιοποιήσουν την παγίδα που είχαν στήσει μιας και το "σπίτι" τους καταστράφηκε και έγιναν κυνηγοί. Ψάχνουν για να βρουν όχι μόνο φαγητό αλλά και εκδίκηση, το χειρότερο όμως είναι ότι ο Bob θα γίνει το πρώτο θύμα-γεύμα. Η τελευταία ατάκα του Gareth ήταν πραγματικά άθλια και θα μπορούσε να καταστρέψει ολόκληρη τη σκηνή αλλά ευτυχώς δεν τα κατάφερε και έτσι το τέλος του επεισοδίου μας δημιούργησε ένα αίσθημα φόβου, στεναχώριας και τρομερής ανατριχίλας. Ο Rick είχε δίκιο, οι ζωντανοί είναι πολύ χειρότεροι. Άνθρωποι έκλεψαν την Beth μέσα στη νύχτα κάνοντας την Carol και τον Daryl να αποκοπούν από την υπόλοιπη ομάδα για να τους καταδιώξουν. Και τέλος οι ζωντανοί είναι αυτοί που τους κυνηγούν δείχνοντας τους πως δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει καταφύγιο και ότι για άλλη μια φορά ότι και αν είχαν φανταστεί για το που μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι πάντα υπάρχει κάτι που θα τους εκπλήσσει!